دریا ...

آهی کشید غمزده ، پیری سپید موی

افکند صبحگاه ، در آیینه چون نگاه

در لابلای موی چو کافور خویش دید

یک تار مو سیاه !

در دیدگان مضطربش اشک حلقه زد.

در خاطرات تیره و تاریک خود دوید.

سی سال پیش ، نیز ، در آیینه دیده بود :

یک تار مو سپید!

در هم شکست چهره ی محنت کشیده اش

دستی به موی خویش فرو برد و گفت : وای !

اشکی به روی آینه افتاد و ناگهان

بگریست های های !

دریای خاطرات زمان گذشته بود

هر قطره ای که بر رخ آیینه می چکید،

در کام موج ، ضجه ی مرگ غریق را

از دور می شنید.

طوفان فرو نشست ولی دیدگان پیر

می رفت باز در دل دریا به جستجو

در آب های تیره ی اعماق خفته بود :

یک مشت آرزو...!

شب تنهایی خوب :

گوش کن ، دور ترین مرغ جهان می خواند.

شب سلیس است ، و یکدست ، و باز.

شمعدانی ها

و صدا دار ترین شاخه ی فصل ، ماه را می شنوند.

پلکان جلو ساختمان ،

در فانوس به دست

و در اسراف نسیم ،

گوش کن ، جاده صدا می زند از دور قدم های تو دا.

چشم تو زینت تاریکی نیست.

پلک ها را بتکان ، کفش به پا کن ، و بیا.

و بیا تا جایی ، که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو

و مزامیر شب اندام تو را ، مثل یک قطعه ی آواز به خود جذب کنند.

پارسایی است در آن جا که تو را خواهد گفت :

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه ی عشق تر است.

خانه ی دوست کجاست...

خانه ی دوست کجاست؟

در فلق بود که پرسید سوار.

آسمان مکثی کرد.

رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شنها بخشید.

و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت :

نرسیده به درخت، کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است

و در آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی ست.

میروی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ ، سر به در می آرد،

پس به سمت گل تنهایی می پیچی،

دو قدم مانده به گل،

پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی

و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد.

در صمیمیت سیال فضا، خش خشی می شنوی :

کودکی می بینی

رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارداز لا نه ی نور

و از او می پرسی

خانه ی دوست کجاست.

تپش قلب

تپش قلب

ای کاش آدمها صدای تپش قلبها رو می شنیدند   درست مثل وقتی که دکتر گوشی تو گوشش می گذاره و میگه یک نفس عمیق

فکر می کنم اگر مردم این صداها رو می شنیدند می فهمیدند معنای دلتنگ شدن را و . . . 

ولی مردم الان دوست ندارند چیزی بشنوند جز جرینگ جرینگ پول

فکر کنید نظر بدین